Streszczenie:

Statystyka przestrzenna jest najnowszym działem statystyki, który zajmuje się analizą danych przestrzennych, a w dalszej kolejności opisem i badaniem ukła-dów przestrzennych.
Metodologia badań zjawisk przestrzennych zasadniczo różni się od metodo-logii statystyki klasycznej, mimo że w większości powstała na podstawie metod statystyki klasycznej.
Wyjaśnienie zjawisk rozpatrywanych w czasie wymaga spojrzenia w jed-nym kierunku (przeszłość - przyszłość), tymczasem wyjaśnienie zjawisk rozpatry-wanych w przestrzeni wymaga spojrzenia we wszystkich kierunkach jednocześnie. Ocena autokorelacji przestrzennej wymaga wiedzy na temat stopnia
i specyfiki różnorodności przestrzennej, czyli właściwości polegającej na zróżni-cowaniu cech poszczególnych miejsc i regionów geograficznych. Różnorodność przejawia się natężeniem i kierunkiem kształtowania procesów przestrzennych. Rozpatrując regułę Toblera [1970] zwaną pierwszym prawem geografii można przypuszczać, iż: „wszystkie obiekty są z sobą powiązane, a siła tych powiązań maleje wraz ze wzrostem odległości między nimi". Zazwyczaj zwiększaniu odle-głości w przestrzeni towarzyszy wzrost zróżnicowania cechy, w związku z tym także jej niejednorodność. Tezę Toblera o istnieniu zależności przestrzennej zasy-gnalizowało wielu badaczy z różnych dziedzin, np. w badaniach wielofunkcyjnego rozwoju obszarów wiejskich [Krakowiak-Bal 2005; Woźniak, Sikora 2005] czy geografii gospodarczej [Domański 1988].