Streszczenie:

Etnografia agrarna zajmowała się dotychczas badaniem przede wszystkim przyrodniczych, historycznych, regionalno-etnicznych, społeczno-ekonomicznych oraz technologicznych aspektów rozwoju rolnictwa w Słowacji. Bezpośrednie polityczne uwarunkowania tych procesów często ze zrozumiałych powodów traktowała marginalnie. Wraz z rozwojem cywilizacyjnym rośnie jednak wpływ decyzji politycznych na rozwój rolnictwa oraz na ludzi związanych z produkcją rolniczą. Państwo (jego polityczne i rządzące elity) wykazuje tendencję do łączenia przestrzeni społecznej i regulowania jej funkcji. Tendencja ta osiągnęła swoją najwyższą formę w drugiej połowie XX wieku podczas kolektywizacji i dekolektywizacji rolnictwa.
Pierwsza połowa XX wieku oznaczała dla słowackiej wsi ciągłość kulturową. Podstawową przestrzeń społeczną tworzyła patriarchalna rodzina chłopska oraz wiejska wspólnota. Strategie życiowe pojedynczych osób oraz ich rodzin, świat wartości, jak też poziom kultury agrarnej powstawały na bazie wzorców kulturowych z okresu poprzedzającego industrializację.
Druga połowa XX wieku przyniosła dla słowackiej wsi dwie przerwy w ciągłości rozwoju: pierwszą była kolektywizacja w latach 50., drugą dekolektywizacja w latach 90. Ponieważ obydwa procesy były sterowane politycznie, odbiły się na jakości życia wsi słowackiej oraz strategiach życiowych ludzi związanych z produkcją rolniczą.
Autor opracowania stara się uchwycić społeczne i kulturowe konteksty tych procesów i zarysować prognozę rozwoju słowackiego kompleksu agrarnego.